14 de junio de 2011

Brfff como te echo de menos

El título empieza con brfff porque se que te hacía mucha gracia que lo pusiera en los mails (raro, raro, pero ahí siempre estará)

Estoy hasta las narices, han pasado cuanto...ocho meses y pico? yo lo siento niña, pero...hay veces en que yo no puedo ser tan fuerte.

De verdad, he estado haciendo de todo lo inimaginable para seguir en pie con una sonrisa, pero a veces, necesito caer, espachurrarme, llorarte, porque no se si lo sabes pero...es que no paro de necesitarte. Y te escribo esto, un poco en plan alehop pero es que no quiero que me leas triste...

De todo lo que me va pasando tú ya lo sabes pero necesitaría decírtelo tomando una cerveza, previo eterno prost...

A veces me viene a la cabeza un "No puede ser" y tengo tanto miedo de sacarlo hacia afuera que trago y trago y de repente todo se me desmonta...y pienso si merece la pena seguirme llenando de proyectos extraños que nunca llevo a cabo, porque últimamente soy el típico lema de "mucho ruido y pocas nueces".

Soy incapaz de escribir, supongo que lo has notado. Soy incapaz de acabar el libro. Soy muy capaz de todo y muy capaz de nada, como lo uno quita a lo otro el resultado es un cero patatero.

Por mucho que oiga canales de psicología, por mucho que haya conseguido levantarme cada día a las 6 para meditar, por mucho que me apoye en las personas que me quieren, por mucho momento camerino Zaghareet de cava y flores y por mucha pared que me deje Maria Luján para quitar el estucado, que es similar al zen y si no deberíais probarlo...por mucho que yo me llene de cosas raras, incongruentes, felices, momentos pastelito...conversaciones entre susurros, se que en el fondo lo único que estoy haciendo es seguir queriendo estar en pie y seguir sentándome encima de esa caja que está llena de dolor y quiere explotar, espero que la fuerza sirva para algo.

Y ya se que es la típica frase pero..."que voy a hacer yo sin tí?"

Hace un momento me venía acordando de los dos momentos lavabo alemán, donde ciertos aires internos que no eran nuestras nos llevaron a una confusión de tres pares y de ahí a no parar de reirnos (como siempre) durante un buen rato, pero acordarse y reirse es un arma de doble filo tanto corta por un lado que corta por otro cuando quieres agarrarla bien fuerte.

Pero no me queda más remedio que seguir caminando... vaya tela...

6 comentarios:

Amina dijo...

Per molt que facis coses, sempre la trobaràs a faltar. I tots voldríem evitar-te aquest dolor...
Jo penso que totes aquestes coses que fas, acabades o no, són precioses i imaginatives. No importa si s'acaben. Alguns diuen que l'important no és la meta de la carrera, sinó el camí de la carrera. Així que continua fent-les!!
Una abraçada ben forta

Sònia... no tan fiera... dijo...

Ni aunque hubieran pasado ocho años.. hay tantos y tantos huecos que no te puede rellenar nadie más que ella, que el error es pensar que una tirita puede hacerlo.. una tirita puede ahorrarte que escueza un poco, pero no te cura la herida..

Besos a montones..

EStoy segura que en un momento u otro volverás a escribir, como siempre y con ganas.. pero necesitas tu tiempo, el que sea.. quién dijo que debamos medir en minutos, horas o días?? Quizás son los latidos los que van contando, y estoy segura que en estos casos el corazón va más lento...

SERGI dijo...

Me gustó eso de escribir alehop, creo que es un gran paso y me encanta que lo hayas hecho.
Ahora a seguir dando pasos, a apoyarte en la gente que tienes a tú alrededor y a seguir soñando proyectos, los importantes seguro que los acabas, el problema es que esa cabeza da para mucho, incluso demasiado, bueno perdón nunca es demasiado
Y a recordar, y a soñar, y a reir y a llorar, has penasdo en la suerte que tienes por poder recordar tantos buenos momentos?
Joder seguro que lo has hecho así que no pares

Recuerdo dijo...

Estimada Naida,como dicen tus buenos amigos, no te agobies, ni te-marques ninguna meta por escribir,hay que recordar y todo lo demás, sí, pero sabes que no estas sola, siempre te esperamos,cuando vienes se que estamos mas cerca de Laura.
Un cariñoso abrazo.

verocandujar69 dijo...

monica como te he dicho tantas veces laura fue muy afortunada de tener una hermana elegida tan absolutamente leal como tu,pues como he dicho antes a 5 personas ,la muerte de laura nos ha roto por dentro,pero solo de ti decia que cuando tu viajabas ella viajaba contigo,osea que como sabes solo tienes que llamar cuando quieras venir a casa.

Chayo dijo...

Vamos a ver...que es normal todo lo que dices, escribes, sientes, anhelas... Vamos!!Yo no sé cómo lo llevaría en tu lugar, sinceramente te lo digo. Creo que tal y como soy de moñas sería aún más rollo gótica e iriía llorando por las esquinas...

Lo estás haciendo muy bien, y de hecho nadie te ha preparado ni enseñado para esto, así que lo estás haciendo de la mejor manera que puedes...

Y a veces sin querer, algo te llevará recordar, cosa completamente normal, y a veces serán unas risas, y a veces la soledad, y otras el dolor...

Es que la Vida es la suma de todo eso y de ti depende, quedarte más tiempo en alguno de esos estados.

Te veo muy afortunada pq lejos y cerca tienes gente a tu alrededor que te quiere, incluso subida en una caja...

Recoje lo que has sembrado!! Déjate querer un poquito!!

Mua!!!