5 de septiembre de 2010

Se que estás esperando este post






















Escarlata, se que estás esperando este post.

Ahora que ya te has ido, estarás por ahí, descansando y esperando curiosa, las primeras palabras que aquí se escriban.

Pensaba que estaría preparada para cuando hicieses las maletas y te fueses. Tú ya lo sabías y por eso no me dejaste ir a verte, no querías que me hundiera, me dijiste que no querías que te hiciese reir. Pero te equivocas, esta vez, te equivocas, porque en tu paseo por este mundo has ido sembrando muchas cosas y entre ellas la fuerza por seguir adelante, la esperanza, el optimismo. Podría decir que no te ha funcionado todo esto, pero sería mentira, te han servido a tí para estar más tiempo del que se preveía, nos sirvió a todos los que te quieren para aprender algo que mereciese la pena en medio de toda esta mierda que nos rodea.

Aún me pregunto que te hizo pensar que yo no podría estar a tu lado, estuvieses como estuvieses, estar allí, en silencio, tal vez leyéndote un libro para que no te perdieras en esos pensamientos que acabaron siendo confusos, es injusto que pensases tanto en los demás.

Por suerte, casi todo lo que podía decirte a lo largo de tu vida, ya te lo he dicho, aunque aún me quedan cosas por contarte, por preguntarte.

Me queda este Domingo para volver a decirte adiós una vez más y luego .... el vacío.

Aún no se que clase de pensamiento elegiré para no hundirme cuando vea que no me llegan mails tuyos, que no me llamas, que no te conectas al Facebook, que ya no quedan viajes que planear, que este invierno no iremos al Mercadillo de Navidad de Frankfurt.

Se que tu vida ha merecido la pena, porque te has reido como nadie y nos lo hemos pasado de puta madre, se que te quiere un montón de gente que vale la pena, se que has conocido el amor, la amistad y los juegos de palabras (esto último no es una tontería).

Y también se que vas a seguir leyendo este blog, así que lo iré actualizando para que veas lo tonta que puedo ser a veces.

Te tengo que dar las gracias por haberme dejado entrar en tu vida, por hacerme feliz, por hacerme mejor persona, porque esto, más que de ninguna otra persona, ha sido cosa tuya.

Ahora ves a descansar que nos has dejado rodeados de buenas personas y nos ayudaremos los unos a los otros, todo está controlado.

Te seguiría escribiendo pero yo no tengo fuerzas y tú por el momento, para quedarte dormida y seguir soñando con tus viajes, ya tienes bastante.

Un prost...y hasta dentro de un ratito...

Si quieres...te recuerdo la letra de la canción que cantábamos en colonias y que nos hacía sentir tan especiales

" Hem après paraules per a no somiar,
sabem mentides sabem veritats,
però es la nostra història la que hem de cantar,
cal oblidar tot allò que es fals.

I si la terra esdeve neu, i si el mar...esdeve gel
cantem la història dolça i breu
i així amics meus, fugir del fred

Una dolça història que ens portarà el vent
d'aquell pais, d'aquell indret
on la gent somia amb aquella veu
que ens vulgui dir...

PER SEMPRE MES"

Churri, buenas noches

7 comentarios:

Sònia... no tan fiera... dijo...

ES mi libro el que está firmando.. esa es la única tontería en la que puedo pensar porque todo lo demás se queda corto..

SERGI dijo...

Un besazo y un abrazo Laura

momo dijo...

Escarlata, gracias por cada risa, cada pensamiento, cada sueño, por cada cerveza compartida en esas tardes de club.
Has demostrado que se puede ser tremendamente fuerte, una incansable optimista y fiel perseguidora de sueños de los que buena parte conseguiste realizar. Muy poca gente puede decir que ha vivido tan intensamente como tú, que has sabido aprovechar cada minuto de tu tiempo y siempre rodeada de amigos a los que contagiabas tu vitalidad.
Sé que te echaremos de menos, que hablaremos mil veces de ti, que seguiremos riéndonos contigo estés dónde estés.
Prost!
Hasta el próximo club.

Gisela Bujalance dijo...

Por qué la vida va tan deprisa que no da tiempo a pensar ni valorar casi nada?? Mañana todo seguirá como siempre, con prisas, tráfico, el trabajo...pero no, la vida no será igual, ya no estás... Tengo que aprenderme la lección, tu siempre sacabas sobres y excelentes, y en la vida, aunque corta también te mereces una matrícula de honor.
Muchas gracias por ser mi amiga!!
Prost!!

Anónimo dijo...

Tengo tantas cosas que decirte, que se me agolpan en la mente y no soy capaz de traducir a palabras
Ya sabes, siempre te lo decía, que no se me da demasiado bien escribir, pero Naida ha expresado exactamente cómo me siento... GRACIAS por haber sido mi amiga, y sobre toda tan buena amiga. Hemos pasado tan buenos momentos, tantas risas, tantas conversaciones sin sentido y tantas con doble sentido :-). Te voy a echar mucho mucho de menos... Un prost desde aquí, besos.
Turuleta

Anónimo dijo...

Emocionantes palabras. Hasta siempre!!!

pr3sto dijo...

Un abrazo para tod@s de un humilde seguidor de vuestro blog. Lo siento de verás